duman

ben bir adamı sevdim.. bir adamı "daha" demeyin lütfen... hepsini sevmedim ben onların.. bazılarını sevdim.... sadece iki tanesini bu kadar sevdim...
ikincisi için "sonunda" dedim... adını yazdım...
bu işin bir sonu vardır sandım...
insan ömür boyu sevemez... bir adam vardır... beklediğindir.. gelene kadar çektiğin ızdırapları unutturacak kadar güzeldir... silgi gibidir girdiği hayatta... tükenmeyen kalemlerle yazılanları bile siler... eline kalemi alır, kendini yazar... silgiyi de denize atar... bir haydarpaşa karaköy vapurunda....

"a man with curly letters in his name" dersin ona....
kendi evinde kendi odasında yazdıklarını anlamasın diye başka bir dilde bile yazarsın... çünkü o yazdığının sonunda söylediklerini o anda bilmesin.. bambaşka bir anda sen anlatmak istersin gözlerine bakarsın...

sinirini sindirirsin..
güzeldir çünkü..
dediklerini duymazsın bazen..
güzeldir o..
en önemlisini affedersin..
güzeldir o...

değecek gibi bir "değer"
duracak gibi bir "durak"
duyacak kadar "kulak"
vazgeçmeyecek kadar "aşk"tır belki de....

karga'daki biradan alınan ilk nefes..
sultanahmet'teki simit...
ethem efendi'deki gofretler kadar özeldir

ama
... ki neden benim her hikayemin bir "ama"sı oluyor bilemiyorum...
beni neyin üzdüğü böylesine bağırırken sokaklarda... neden o bir adam durup dinlemiyor...
neden hız kesmiyor
..

hadi her deliliğimi bir yana bırak
derin bir deliyim ben
en basitinden..
hadi itibar etme hiçbir dediğime de...
o adam neden..
ve hatta nasıl...
"gözüme duman kaçtı" dediğimde bana inanıyor.......................
anladın mı...