ben seni niye severim...

canım öööle istediği için.. aslında bunu bu yazının sonunda yazmalıydım - hani giriş gelişme sonuç açısından - böylelikle okuyup okuyup bayılan okuyucu sonuna kadar sabretmiş olacaktı.. şimdi belki okumayı bıraktı bile...
neyse..
sorumuza geri dönelim.. ben seni niye severim.. pek sebebi yok gibi.. yani sebep ararsam sevmeyebilirim.. o yüzden bayağı bi zaman önce "sebepli işler" yapmaktan vazgeçtim.. iyi de ettim... bu sadece senle ilgili değil.. herkese böyle...
az mı severim.. çok mu severim... bu sorulardan oldum olası nefret ederim.. yok eskiden çok mu severdim.. mutlu muyum.. ne pohum.. sormak lazım mı .. anlamıyorum ben.. madem seviliyomuş gibi hissediyosun ne çomaklıyosun.. yani bu kaşıntı niye.. sus otur di mi ama.. madem mutlak mutluluk yok beşere.. git otur köşende.. ( kafiye için epey kastım ..)
içimden bööle geldiği için... kıyaslamadan.. sorgulamadan.. aşk nedir sevgi nedir gibi aptal sorulara cevap aramadan.. alışkanlıktansa alışkanlıktan... ya neyse ne işte.. hem sen beni niye düşünmeye sevkediyosun ki...
ben hazır çok düşünmeden yaşamaya başlamışken ..nerdeyse sana benzemişken.. sen niye bana benzemeye çalışıyosun ki... "eski" bana yani... yani değiş diye beklerken ve hazır değişmişken bu nostaljik açılımlar niye.. git işine... gidelim işimize...
oflamadan poflamadan seviyorsam.. az konuşuyorsam tek çocuk olmamdan .. senden değil.. herşeyi de üstüne alınma... sebepsiz sevilmek gibisi var mı.. en azından seviliyon ya... sen harbiden sus bi otur... kalkmamak üzere...