03.47

saat üç olmuşken.. ben şairin dediği gibi ayaktayken.. ve beyazlar üstüne kara kara yazarken... ne desem de nasıl anlatsam içimdekini...
işte benim yerine adam söylüyor...
ben az önce dünden kalan şarap şişesini bulurken mutfakta.. o bana derdine derman aramadın mı şişelerin dibinde diyor...
ben sevdiğim adam bana beni boğma derken.. ben kendimi anlatmaya çalışmakten ziyadesiyle yorgunken... o bana üşenmişsin hikayeni baştan anlatmaya diyor... susuyorum..
zırhımı delerken hiç tahmin edilmeyen cümlelerle.. ben umursamaz yaşantımda bir çığ gibi büyüyerek yuvarlanırken.. o bana acı besler uyandırır boşvermiş bünyeyi diyor...
ah bu ne olacağını önceden bilen ruhumu taşlara vururken... o bana.. sözler sahteymiş çek kendini adım adım diyor.. çekmesem demiyorum ilk kez... şairi dinliyorum.. içimdeki her türlü sesi susturup en güçlü çıkanı salıyorum.. susuyorum.. çekiyorum.. konuşmuyorum...
ve ne kadar komik ki.. konuşmamdan muzdarip bu adamın susmamdan duyacağı rahatsızlığı da şu an itibarıyle seziyorum... onu kendiyle baş başa bırakıyorum..
vazgeçmekle didişmek arasında gidip gelirken... itiraf et seviyorsun hüznü kederi diyor bana... bu şair de çok biliyor ama .. diye geçiriyorum içimden...
çamaşır makinasına boru yapılmış bir çemberi düşünürken.. .acaba benim çember de aynı sona maruz mu kalacak diye düşünüyorum... ve kimse ne demek istediğimi anlamıyor..
tamam diyorum ona.. seni daha az severim bundan sonra diyorum.. belki inanası gelmiyor bir anda bu kararı nasıl aldığıma.. mantığımı küçümsüyor besbelli... mantık, gurur, vicdan üçlememi anlamıyor demek ki... ama diyorum... sonra geri dönüşü yok bunun bak... öyle hassas bir denge yok bunda.. rot balansı bozuk benim sevgi hallerimin... sana dairse.. senin istediğin buysa... bu şairin de bir dur artık dediği an varsa.. bak o an bu andır diyorum... hayrettir.. beni anlıyor..,
yargılamakla suçluyor... onun adına düşünmekle suçluyor... ardarda sıralarken içinde ne varsa... bazen ne dediğini kendi bile bilmiyor...
git diyemiyor.. kal diyemiyor... değiş diyor bana.. değiş demeden.. değişirim diyorum ona.. sen nasıl istersen diyorum... ona bırakmak da işine gelmiyor.. sorumluluk veriyor ona.. düşünme sorumluluğu.. oysa ne güzeldi böyle... deli gibi sevilmek.. artık deli gibi değil adam gibi sevilecek... bakalım hoşuna mı gidecek... gitse de gitmese de.. bu halden geri dönülmeyecek..
herkesin yaptığı şeyi onun yapmasına izin vereceğimi sanamaz.. beni değiştirip.. sonra değiştirdiği halimi sevmeyip eskisi gibi ol sen diyemeyecek... "I am what you have made me" derler adama.. kusura bakma..
kaygılarını koyacaksın bavuluna.. azıcık geri duracaksın bana... kafanı dinelemekse tüm arzun.. bana neden konuşmuyorsun deme hakkını vermem bundan sonra sana.. sesimdeki kızgınlığa takıyorsan kafanı.. evet sesim kızgın sana.. ama onu da bana bırakacaksın.. sen kendi hayatını yaşayacaksın...
bundan sonra sadece kendi kararlarını değil.. bizim kararlarımızı da sen vereceksin.. vermezsen gideceksin.. gideceğim... biteceğim.. ben biçiyorsam.. sen de ektiğini biçeceksin.. ben kadar huzurlu olabileceksin.. "free will" böyle bir şey işte... dört yanı huzur bir kavram..
15 dakika sonra saat dört olunca.. şair dört'ü söylemeye başlayacak...
sana benden neyi aldığını anlatmaya çalışrken.. şair.. kaybolan el değmemiş ruhumdu kir tutmayan diyecek...
benim sığınmak için seçtiğim yer rüyalarım değil.. adam öyle dese de...
ağlamak aldanmak kadar kolay.. kendine bile bakacak yüzün kalmadıysa.. diyecek... hayır o ben değilim diyeceğim...
ve öldürücü darbeyi vuracak.. defalarca ..ardarda....
görmüyor musun kabuk bağlamıyor kanattığın hiçbir yaran
hiçbir zaman geri dönmüyor kaybettiğin onca insan
saat dört olmuş arıyorsun çaresini hüznün kederin...
acıdan başka dermanı yok ki boşvermiş bünyenin...

siz beni benden iyi tanıyorsunuz değil mi birol bey zaman zaman...
var olun..