şu sıralar

mutluluk ve mutsuzluk arasındaki o kaygan zeminde gidip geliyorum.. tam ortasında ayağım kaysa da düşsem diye beklerken, bir türlü ortalayamıyorum.. düşündükçe mutsuz.. bıraktıkça mutlu hissediyorum kendimi.. ve biraz tanıyorsam bu kadını, düşünmeden duramayacak, mutsuzluğunu kapatmayacak.. bu diyarı da bırakıp kaçacak... artık nerdeyse yoka yakın beklentilerimi alabilme zamanıdır.. 30 oluyor 31... erteleyecek ömür yok artık bende.
Ben'i düşünen kimse yoksa.. ben düşüneceğim sonunda o olacak..
Ben'i düşünen var mı...