uzak

ben uzak.. herkese.. sana. ona. bize. size. onlara.. ben burada bir tek "ben"e yakın..içiçe geçtim ilk defa kendimle.. sanki otuz yılın acısını çıkarır gibi.. sanki daha önce hiç olmamış gibi.. tuttum elinden kendimin çektim kendime.. aldım.. örtüşünce her hücre, bıraktım.. iki'yi bir yaptım.. rahatladım.. belki kendimi şartlandırdığımdan sadece, ya da gerçekten başardığımdan,bilemem..
yükseklerdeyim şimdi.. mecassız.. soyut değil.. denizden 1900 metre yüksekte, bir dağın eteğinde, güneşi herkesten önce gördüğüm bu yerde, tepeden bakıyorum kendimin geride kalan izlerine, yüzlerine..bıraktıklarıma.. hepsinden yüksekteyim artık.. hepsinden uzak.. istesem de gidemem.. isteseler de gelemezler.. öyle güzel ki.. bir anlatabilsem..
erken uyuyor insan burda.. geceler erken oluyor.. çabuk bitiyor.. ama bazı gecelerde -bu geceki gibi - ne yaparsan yap kapanmıyor gözler.. dışarıda sanki siyahtan öte bir karanlık.. içinde huzur katkılı bir ürperti.. nerden çıktığını bilemediğin bir duygu. .zamansız.. sebebi yok diyorsun.. sebebini biliyorsun ama işine gelmiyor.. "uzağım"" diyorsun.. ikna edemiyorsun.. pencerenden dışarı bakıyorsun, gördüğün manzara nerede olduğunu hatırlatıyor sana.. mantığın döverken kalbini, huzur aşk'ı bastırınca dibe, şarkıyı değiştiriyor; "don't it make you smile" diyorsun en sevdiğin sese eşlik ederek..
gerçekten anlamanı isterdim sayın okuyan.. yani sanki yazacağım hiçbir şey yetmeyecek sana burdaki "ben"i anlatmaya..bugün akşam saatlerinde evin önüne çıktım.. güneş batmaktaydı palandöken'e karşı duran dağın ardına.. güvenlik görevlilerinden biriyle sohbet ettik ayaküstü.. yolları anlattı bana.. civardaki köyleri.. o köylerdeki gerçekleri.. güneş battı sohbet bitmeden.. ama sizin yaşadığınız yerlerde batmadı.. basit bir coğrafya meselesi demeyin bana.. beni anlamaya çalışın.. çünkü ben ilk kez kendimi anlatamıyorum..
tuhaf..
benden bile tuhaf...