ne sana ne kendime.. arada kalan aşk'a kıyamıyorum ben.. tüm bu çaba.. bu delilik.. bu sabır hali.. bu kırgınlıkları sindirme.. her seferinde, yani her sondan sonra bir başlangıç bu içimdeki.. ve bu içimdekinden olmakta.. ne var ne yoksa..
"sen de en az hayatın kadar acımasızsın" yazdım ya.. hani sana iki kez "nasılsın" diye sordum ya telefonda.. ikisinde de cevap verdin tüm soğukluğunla.. ama hani bir kez bile "sen nasılsın" diye sormadın ya.. sen benim nasıl olduğumu bilirdin o günde.. ama duymak istemezdin.. çünkü senin kırılan hayatının yanında.. tarafından itinayla kırılan.. kırılmakla kalmayıp moleküllerine ayrılan kalbimin lafı mı olurdu.. bir kadın dediğin neydi ki koskoca bir yaşamla kıyaslandığında.. sen vermişsin kararları.. hatta benim kararlarımı.. ne güzel gözlerin varmış da böylesine ileriyi görmüşsün.. ne güzel sözlerle, ne güzel yalanlar kurmuşsun bana.. sana yalancı dediysem kızma.. çünkü ya o ya bu.. bunlardan birinde bir yalan vardı.. tarafından tarafıma.. ordan buraya.. ya sevdiğin ya sevmediğin yalandı.. ve bu kadın gel gör hangisine inandı.. hani deli kadın aptal adamdı..
ve bak doğumgününe ne kadar az kaldı..

hayır daha fazla yazamıyorum.. çünkü
aşığım evet ama artık kızgınım en az aşkımın şiddetinde.
yok daha fazla yazmıyorum