okumasan da olurdu...

Bir kalp bile çizip içine sokamadığımız adlarımız var bizim…
Bir kalp bile yok içine girecek.
Kum olmuş parçaları, cam olmuş da kırmışım çoktan…
Elimi kesip sardığım kırıklar kalbinmiş meğer …
Küfretmişim hatta bakıp ona…

Adımı bir ağaca kazımam ben.. kazımadım…
Ağaca yazık diyerekten..
Son ağaç da kesilmiş bu arada.. kalmamış koskoca ormanda..
Bir tane bile..
Kağıt bile yapamadılar ki yazayım.. yazayım da durulayım.. durayım.
Bir ağaca zarar vermeden yarısını verdim hayatımın.

Kafiye yapmak istemedim. İstemem de..
Alt alta yazdığım cümleler bu kadar azken.. onlar da istediği gibi gelsin..
Bari onlar gelsin..
“Cümle” dediğin ardı ardına gelmeli.. ama dedim ya; kağıdım bile yok …
Ağaçsız hayatımda…

Kıt olmak lazımdı aslında..
Üzümde, arpada aramamak lazımdı bulamadığını..
Ama bugün öğrenmek varmış serde,
Aslında bulamadığım şeyin hiçbir zaman varolmadığını…
“Hiç”in peşinden gidildiğini…
“Hiç”in sevildiğini… o yüzden hiçbirşeyin özlenmediğini…

15 ile 30 arasında pek de fark yok…
Bu da böyle bir gecede çıkar ancak…
Üzüntü böylesine tanıdık…
Çocuk gibi… ya ben eskiden büyüktüm… ya da hiç büyümedim….
Bilemedim.
Bilmeyeyim.

Aklına geleni yazmak da böyle bir şey işte…
İstediğini bilememek..
Ne olduğunu bilmeden bir şeylere üzülmek.. ya da bitmek.
Düğmeye basıp bir durdurmak gerek…
Geri sarıp bakmak gerek..
Ya da uyumak en basitinden.
İlaçla ya da birayla…
Unutmak gerek.
Uyuşmak gerek.
Bu gece.