bayramsakıngelme

çocukluğumdan beri sevmem... hiçbir anlam yüklemedim yüklemem.. sadece o kalabılığı takım elbiseyle dolaşan adamları, bayramlık kavramını, ailecek dolaşılan n tane evi - ki mutlu bi çocuktum ben ailemiz küçüktü ve istanbul'da yaşayan nerdeyse kimse yoktu - , şekerleri, tatlıları...
hala da sevmiyorum.. evime gelirken terliğini getiren kadınları -ki onlar hiçbir zaman terlik değildir bilinen manada; ayakkabıdır aslında - , sabahın köründe şeker diye kapıma dayanan çocukların kapımı yumruklamasını - ama gerçekten yumrukluyolar - , katılmak zorunda kaldığım "1" tane yemeği, barışan küsleri - bak o da ters geliyo bana, yani bi sebebi var heralde bozukluk varsa sırf bayram diye niye barışayım ki - , heryerin kapalı olmasını, ramazan bitti diye bi büyük rakı açan ve ilk nefesinde "ohh be" diyerek ağzını silen insanların ikiyüzlülüğünü - ben günahımı 12 ay yaşayanlardanım zira - , bayram mesajlarını...
sevmiyorum işte..
bayramlık da istemem..
para da vermesinler.. şeker de...
hiçbi gün bir diğerinden özel olmasın.. beni kendi halimde bıraksın..
gitsin.