enginde bir ironi

üzülmedim..
içim sökülmüş gibi... çok ağır bir yemek yemiş de miden ağrıyormuşcasına... başka bir şey oldu üzülmek dışında...

üzülmedim..
bir damla yaş çıktı sol gözümden... epey bir süre düşmedi.. sonra yolunu buldu... yolda kurudu... ağlamadım.

üzülmedim..
aklıma hiçbir şey gelmedi... dün ondan bahsetmiştim fındık kabuğuna.. ondan öncesi ve sonrası hakkında... tam da onun en sevdiği şarkıyı dinlerken.... az önce... karnıma acaip bir ağrı girdi... büküldüm.

üzülmedim..
bir resim gördüm... içinde "o" olan.... 1 sene önce bu zamanlar.... düşündüm... düşündüm.... sonra düşünemedim... doğruldum, kaldım.

üzülmedim..
cümlelerimi toparlayamıyorum. O başkasına benzemezdi. O kimsenin sevmediği gibi sevdi. Ben bir tek ona "sapıma kadar" aşık oldum. O kimsenin yapmadığını yaptı. O geldi. O gitti. .. öyle bir üzdü ki.... bir daha kimseye öyle üzdürtmedim... şimdi... şimdi üzülmedim.

üzülmedim..
o, yazdıklarımı sabaha kadar okuyan adam, onun için sabahlara kadar yazdığım, ağladığım, hırpalandığım..... hepsi aynı adam. Kaleme kağıda anlam katan... bir sene yazılanların yarısının öznesi nesnesi... önüne geleni.... şimdi yazamadığım.

üzülmedim...
film şeridi değil... DVD box setler falan gibi geçiyor ne var ne yoksa.... oyun gibiydi... biteceği başından belliydi... perde kapanınca ya esas kız ya oğlan ölecekti de.... esas kızın katilinin esas oğlan olacağı kimsenin aklına gelmezdi...

üzülmedim...
zaman geçti... unuttum değil... umrumda değil desem... kimse inanmaz... başka bir şey idi... o, engin'di... on yıldan sonra bir kez daha bir adamı sevebilmekti... çok yakın dostlarım bilir "engin" ne demekti... o çocuk olmaktı... o koşturmaktı... o böğrüme iki tane yolladı, yıktı.

üzülmedim..
az önce bir fotoğrafta bir o bir de gelinlik içinde bir kadın...

üzülmedim...
geçmiş üstüne beton atmış bir kere...

üzülmedim..
bir daha kesişmezdi yollar..

üzülmedim..
nefesim kesildi.