gelsin biri gitsin biri...

olmuyor işte...
az önce birol bey'e anlatıyordum son yaşadığım kırıklığı.. bu kırıklığın nasıl adım adım geldiğini, baştan beri en büyük olasılık olduğunu - o yüzden beni acıtmaması gerektiğini - ama gene de içimde bir şeylere sebep olduğunu... dinledi her zamanki gibi.. bir cümlelik yanıtlar verdi cevabı olmayan sorularıma.. gene şaşırttı gene iyi etti beni bilmeden...
ama..
düşününce.. bir nokta koymuş saymıyorum kendimi.. sadece anlamaya çalışıyorum.. neden karşıma bu denli kapalı insanlar çıktığını.. belki de benim bu "açık"lığıma bir mesaj vermeye çalışıyor yukardaki.. sus diyor biraz.. o cevabı almayacaksın hiçbir zaman diyor.. o yüzden o değeri verme boşuna diyor.. ama bana laf anlatamıyor..
"adam".. ( ki anlıyorum bir tek o "adam" ) son sözünü söylüyor: huzurun tadını çıkarın..
adam beni anlıyor da.. ben anlayamıyorum bir türlü.. oluruna bırakmaksa en sevmediğim şey hayatta; bu sefer mecburen bırakıyorum... belki de bırakabildiğim için sonunda mutlu olacağım.. hani her şeyin bir sebebi var ya.. her şey bir nedenle oluyor ya.. tesadüf diye bir şey yok hayatta.. o zaman belki de ilk kez sonu iyi olacak.. sabırlı ol joone olduğu kadar..
bana gelen ve gitmeyi tercih eden ne varsa.. hepsine sesleniyorum burdan.. lütfen gidin benden.. çünkü ben hiçbirinizi gönderemiyorum.. ve taşıyorum..


dibine not: karışmasın kimseler'i dinliyorum... hep derdim bu şarkı çok kapalı.. çok sahibine ait bir şarkı.. bir başkası bu şarkıdan istediğini alamaz diye... ilk kez anladım.. ilk kez bu şarkıyı yaşadım.. buymuş demek.. buymuş birol bey..

sen meleğim... hiç durmadan ağlardın niye... gitme demedim.. bağlanmaktan korkarsın diye...